De eerste dagen op Flores

We zijn naar een vulkaan geweest om 4 uur 's ochtends. Ik was al een uur daarvoor wakker en dus vrij hyper. Met het busje omhoog en het laatste half uurtje zelf gelopen. Ik was zo hyper dat ik de trap op rende en nu heb ik spierpijn. De zonsopgang was vet mooi en ik experimenteerde een beetje met de camera (sorry papa als ik de verkeerde knopjes heb ingedrukt hehehe). Rond 7 uur waren er heel veel Indonesiërs en die wilden allemaal met me op de foto hahahaha. Man wat konden zij giegelen zeg. Om 8 uur liepen we naar beneden ( nog wat foto's onderweg gemaakt) . De vulkaan was niet dood maar had wel drie meren in de krater. Allemaal afgescheiden van elkaar en allemaal een andere kleur die volgens de inwoners ook steeds veranderen. Deze keer waren ze (1) lichtblauw, (2) donkerblauw en (3) donkerblauw/bruin/rood. Jimmy (onze chauffeur) liet ons op de weg terug een stukje lopen en toen zijn we door allerlei rijstvelden en gewassen gelopen. Dit vond ik echt heel vet en erg mooi. We zijn daarna ook nog bij (1) een klein warmwaterbronnetje (papa en arend hebben gezwommen), (2) en grotere warmwaterbron (arend zwom dit keer alleen) en (3) een waterval (niemand zwom, het water was vies) gestopt.

Vandaag hebben we heel veel in de auto gezeten. Jimmy liet ons de bluestone-beach zien. Ik stond gewoon met mijn blote voeten in het water toen ik opeens wat blauws om mijn rechtervoet zag. Ik dacht 'oh wat grappig een blauw draadje met een klosje' nou nee. Toen 'het klosje' weer met de stroming de zee werd ingetrokken voelde ik opeens een verschrikkelijke pijn. Ik keek naar mijn rechtervoet en er zat een blauwe tentakel om mn voet. Leuk klosje hoor zo'n kwal. Ik gilde heel hard en schudde met mn voet. Mama haalde de tentakel eraf maar de pijn hield niet op. Snel naar de auto, water erover, zalfje erop en rustig worden. Ik had inmiddels een duidelijk rode lijn van buldjes op mn voet. We gingen de auto in met de gedachte dat de pijn tijdens het rijden wel minder zou worden. De brandende pijn was te doen maar ik kreeg opeens een vreselijke onbeschrijfbare pijn bij mn lies. Papa vertelde dat ik waarschijnlijk gif had binnengekregen en dat mijn alvleesklier nu heel hard moest werken daartegen. Ik vroeg of we konden stoppen en papa vroeg Jimmy of we naar een dokter konden gaan. Gelukkig stopten we toen precies bij een doktershuisje waar we na vijf minuutjes wachten vriendelijk werden geholpen. Ik had ondertussen ontdekt dat de pijn minder werd als ik ging lopen en ik had in die minuten de meeste pijn al weggelopen. Mn voet werd schoongemaakt en er werd een zalfje op gedaan. We wilde betalen maar dokter Maria en haar man Elvis (ja echt waar) waren zo aardig dat we er met een foto vanaf kwamen hahaha. De rest van de reis heb ik geslapen. Dit was het einde van Marinke's pechverhaal hahaha.